Terwijl ik deze blog schreef, ga ik een jaar terug in de tijd. Op het werk (op kantoor!) waren we druk bezig met de voorbereidingen van het vroegboekseizoen. En die voorbereidingen waren succesvol; de cijfers loonden. Maar wisten wij toen veel wat ons boven het hoofd zou hangen…
Toen de eerste berichten van corona binnenkwamen in het nieuwe jaar klonk het als een ver-van-ons-bed-show. SARS had ons toch ook nooit bereikt? Maar toen corona voet zette op Italiaanse bodem begon de onrust; bij vakantiegangers en ook langzaam bij ons. Zeker na de eerste bevestigde besmetting in Nederland. “Nog even en Trump sluit de grenzen voor Europeanen.” Mijn collega sprak de volgende woorden: “Dat gaat echt niet gebeuren hoor, Laura.”
Begin maart ging ik naar Curaçao. Corona werd een dagelijks onderdeel van onze communicatie naar klanten. Omdat ik om de een of andere reden crisissen aantrek als ik op vakantie ben (Thomas Cook ging een aantal maanden eerder failliet tijdens mijn vakantie in Puglia), had ik een goede overdracht met mijn collega. Mijn manager drukte mij op het hart pas echt 16 maart weer te gaan werken, want dan was mijn vakantie pas over.
Maar nood breekt wetten. Donderdag 12 maart stapte ik in het vliegtuig, niet wetende dat dat de laatste reguliere vlucht vanaf Curaçao zou zijn. Vrijdagochtend landde we in Nederland en natuurlijk had ik het nieuws gevolgd; er zou geplunderd worden in de supermarkt. Hoe dat is, merk je pas als je er bent. En als je dan ook nog geen wc-papier meer in huis hebt en je vriend buikgriep heeft, dringt de ernst wel door… ’s Middags haalden we onze hond op van het pension, met de radio aan. Turkije en Curaçao sloten hun luchthavens. De rest van de wereld zou volgen. En maandag de 16e werd mijn woonkamer opeens mijn werkplek.
The rest is history. Met name de eerste vijf maanden was het rennen, rennen en rennen. Verantwoordelijk voor crisiscommunicatie én ondersteunend aan webcare. Een klein feestje toen de Europese grenzen opengingen, maar het riep ook enorm veel vragen bij klanten op. Duizenden vluchten werden gewijzigd, hotels waren nog gesloten. Drama!
We worstelden er ons doorheen en het was wel even een zucht van verlichting toen het hoogseizoen was afgelopen. Minder leuk was dat ook langzaam steeds meer grenzen weer dichtgingen. Maar, zoals Rutte ruim een maand geleden zei, je mag wel naar de Nederlandse Caribische eilanden. En veel reizigers deden dat; toe aan vakantie en vooraf getest, vond men dat feitelijk veiliger dan in Nederland.
Hoe frustrerend dat ook door die boekingen een streep werd getrokken afgelopen week. Volgens Rutte waren deze vakantiegangers asociaal, de vakantiegangers die hij eerst goedkeuring gaf voor de landelijke televisie. Ja, dat maakt mij boos. Net als dat er veel frustratie (bij mij en de rest van mijn reiscollega’s) is over het feit dat de reiswereld nooit (oké, heel zelden) wordt genoemd bij de zwaarst getroffen sectoren. Terwijl we al sinds januari getroffen zijn, omzet uit het verleden moeten terugbetalen (voor vouchers die niet worden ingeleverd) én extra kosten hebben gemaakt met de grote repatriëringsacties in maart. Dikke ellende!
Als je het niet van de overheid (en de pers) moet hebben, moet je van je eigen kracht uitgaan. Achter de schermen zijn we supertoffe projecten gestart om straks keihard te knallen als het weer kan. Wanneer? Dat weet niemand. Maar wat heb ik er nu al zin in om weer vol enthousiasme bestemmingen te kunnen promoten. Want corona krijgt mij er niet onder, ondanks dat ik het een zwaar jaar vond.
P.S. Ondanks corona heb ik dit jaar nog best wat tripjes kunnen maken, simpelweg door goede timing. Daar neem ik je binnenkort in mee.
Reacties